Man koningseider! Man, wat was hij fraai!

Zondag 25 maart 2018

Als ex-twitcher vogel ik sinds een kleine twee jaar op een wat lager pitje. Na mijn burn-out in 2016 en het langzame herstel daarvan paste het alles uit je handen laten vallen en vol adrenaline uitrukken bij een nieuwe soort of zeldzaamheid niet meer bij mij. Zo liet ik in 2017 vier nieuwe soorten aan mij voorbijgaan: Seebohms tapuit, Westelijk blonde tapuit, vale lijster en keizerarend. Niet-meer-twitchen geeft mij een hoop rust en zorgt ervoor dat ik meer geniet van het “gewone vogelen”. Natuurlijk pak ik tijdens een “zaterdag-vogeldag” regelmatig leuke soortjes mee, maar dat gaat niet om een stressvolle twitch, maar om vogels die ergens op de route liggen of vogels waar ik de vogeldag omheen bouw. Zo verdwijnen er toch nog regelmatig schaarse soorten en zeldzaamheden in de spreekwoordelijke “stofzuiger”.

Gistermiddag werd er op Texel een schitterende man koningseider ontdekt, een arctische eend, die zijn naam m.i. volkomen terecht draagt. Echt een prachtige vogel! Maar het adrenalinepeil steeg niet en dat voelde prima.

’s Avonds kreeg ik kort achter elkaar wat app’jes van Bertus de Lange, Vincent Hart en Koen Stork: of ik morgen nog naar de koningseider wilde……. Ach, een dagje Texel is altijd lekker, dus veel moeite hoefden zij niet te doen om mij over te halen………. 😉

Vanmorgen zette ik mijn zoon Willem om tien voor acht af op Schiphol. Na een dag of tien bij ons te zijn geweest, vloog hij vandaag met een tussenstop van een paar dagen in Geneve, weer terug naar Singapore waar hij sinds een klein jaar woont en werkt. Een paar minuten later zag ik Vincent Hart opdoemen even later gevolgd door Koen Stork. Vijftien minuten later stapten we op het rendez-vous-punt bij Bertus in de auto. Op naar Texel!

Helaas bleef het spreekwoordelijke “piepje-in-de-rug” uit en hoorden we via de Texel-app-groep dat de vogel niet meer bij Westerslag zat. Koen, die op Texel woont, raadde ons aan de slagen aan de westkant van het eiland af te gaan zoeken. Goed plan! Lekker sjouwen over het strand en groepen foeragerende eidereenden afspeuren. Helemaal niets mis mee, want die koningseider kan immers zo maar in zo’n groep zitten.

Paal 9 wel eiders, maar niet de koning. Paal 12 veel groepen eidereenden, waarbij we steeds verder in zuidelijke richting lopend telkens opnieuw groepen eiders zien en zo een flink eind van de strandopgang terechtkomen. Om 10.47 uur bericht: “Rutger Rotscheid – met wie om half tien op de veerpont stonden – heeft de koningseider teruggevonden!” De vogel blijkt ter hoogte van Ecomare op zee te dobberen. Tsja, dan moet er toch in flink tempo worden teruggelopen. De vijftienjarige Koen kijkt wat gestresst naar ons om, maar ja, het leeftijdsverschil met ondergetekende is wel groot, het conditieverschil met ex-roker (zo stoer!) Vincent ook, dus meer dan een stevig marstempo zit er niet in. Dit geldt natuurlijk niet voor Bertus, die nog altijd een bereconditie heeft en zelfs met een voorsprong op Koen het strand afrent.

Na een spannende autorit (ik zal jullie de details besparen, maar ik ben blij dat mijn kenteken niet op Texel te zien is geweest 😉 ) arriveren we bij Paal 17 waar we enkele minuten later kunnen genieten van de “Koning der eidereenden.” Wat een schitterend beest!

De vogel laat zich op betrekkelijk grote afstand echt geweldig bekijken! (Zie filmpje)

Het mannetje koningseider trekt op met enkele tientallen eidereenden, poetst af en toe wat aan zijn verenkleed, duikt regelmatig om wat te foerageren. Fantastisch!

 

Nadat we – ons telkens verder naar het noorden verplaatsend, omdat de koningseider snel afdrijft – ons heerlijk aan de vogel hebben verlekkerd lopen we terug opgetogen over het strand terug naar de parkeerplaats. Bij het strandpaviljoen vieren we deze fantastische waarneming met appelgebak en tomatensoep! Man, wat was hij fraai!